قیصر هم غم نان داشت اما برای نان شعر نسرود - وبلاگ آپلود

به گزارش وبلاگ آپلود، خبرنگاران در خوزستان - علی کمک: قیصر امین پور بیش از ربع قرن شعر سرود و منتشر کرد و هم چنان حرف دلش را سرود. اگر عاشقانه نوشت، عاشقانه هایش با صدق عاطفی آمیخته اند، اگر شعرهایی با درون مایه هایی از اجتماع پیرامون دو دنیا واقع نوشت، با درد و دریغ راستین سرشته اند.

از سرِ همراهی با جماعت و سفارش این و آن چیزی ننوشت. بی گمان غم نان داشت؛ اما برای نان شعر نسرود. به پسند و ناپسند دربارهای شعر نیندیشد. رسم قاب و قاب مرسوم را تاب نمی آورد.

با خود و انسان و دنیا یگانه بود. در سروده های جامعه گرایانه اش، در عین اینکه به ارزش های سیاسی و اجتماعی اش وفادار ماند، آرام آرام بُعد جمال شناسی را بر سویه های دیگر شعر ترجیح داد. انسان همواره موضوع و محور شعر او باقی ماند؛ اما چند و چون دردها و حرف های این انسان در کارنامه شعر قیصر یکرنگ نیست. تکامل طیف رنگ انسان گرایی در شعرش گویای دگرگونی های اندیشه اوست که هیچ انسان جستجوگری گریزی از آن ندارد.

به حرف مرد یکی است باور نداشت. در پژوهش هایش هم بر همین گُمان بود و به کمال مطلق و حرف آخر اعتنایی نداشت. کشف و شهودِ نرمانرم او در بازخوانی دفترهای شعرش آشکار است. همزمان که از ستیغ های برف گیر و جان فرسای آرمان گرایی به دامنه های سرسبز و دلپذیر واقع گرایی سرازیر شد، سپهر آرمان هایش را گسترد؛ اما همچنان شاعری وفادار به اوضاع جامعه نشان می داد.

کم کم به دیدگاهی انتقادی تر به مسائل روزمره زندگی دست یافت و سخنش عمقی انسانی تر گرفت. دماسنج مصلحت اندیشی اش با سرد و گرم اهل زمانه بالا پایین نرفت. هر چه نوشت، به آن باور داشت. همواره در جستجوی عشق و صلح بود.

بادها از هر طرف که وزیدند، او با خودش هم جهت بود. برای خوش آمد و بدآمد دیگران چیزی نسرود . اسیر زنده باد و احیانا سرزنش های آشنا و بیگانه نشد. حال و هوای شعرش را به تناسب فکری خودش دگرگون کرد و به این نیندیشید که دوستانش شعر مضاف را بر شعر مطلق ترجیح می دهند؛ شعرش را خالی از ارزش های جسارت مدارانه پیشین ارزیابی می نمایند؛ حرف هایش را بی خاصیت می پندارند؛ او را دیگر روایت گر بی حس و حال خودش می خوانند.

هرچه گفتند او راه خودش را رفت، همواره راه خودش را رفته بود. بی گمان او همواره شعر مضاف سرود. درد و دریغ و دغدغه انسان همواره مضاف شعر او بود. گیریم از جنس و رنگی که او خود تشخیص می داد. از قید و بندها رها شده بود و نیمه پُر لیوان را می نگریست.