روح و روان کودکتان را با آنالیز نقاشی اش، کشف کنید - وبلاگ آپلود

به گزارش وبلاگ آپلود، خبرنگاران: فهم واکنش بچه ها به آسیب سخت است، زیرا نمی توانند به راحتی احساسات خود را بیان کنند. ده ها سال است که هیئت بین المللی نجات (IRC) در مورد مسائل هزاران کودکی که در شرایط سخت قرار گرفته و استرس زیادی را تجربه می کنند فعالیت می کند.

خانواده های اغلب آن ها بر اثر جنگ از وطن خود رانده شده اند و دچار آسیبی شده اند که استرس مخرب نامیده می شود. استرس مخرب عبارت است از چرخه بی وقفه آسیب روانی، خشونت و بی ثباتیِ تؤام با فقدان مراقبت مناسب در خانه.

در بعضی از موارد، هیئت بین المللی نجات از نقاشی بچه ها به عنوان روشی برای ابراز احساسات یا پردازش آسیب بچه ها استفاده کرده است. نقاشی هایی که در ادامه می بینید برگرفته از پروژه هیئت بین المللی نجات در کامبوج در دوران نسل کشی، سیرالئون و اوگاندا در اوایل قرن بیست و یکم و در اردن در همین سال گذشته است. این نقاشی ها مسائلی از قبیل رنج آوارگی، خشونت و جدایی را از منظر خود بچه ها نشان می دهد. سارا اسمیت، مدیر ارشد آموزش در هیئت بین المللی نجات، می گوید بچه ها در طول دهه های متمادی آسیب روانی ناشی از خشونت را به اشکال مشابهی ابراز کرده اند. او می گوید که نقاشی هایی مثل این ها نشان دهنده ضرورت مداخله و حمایت روان شناختی و اجتماعی از بچه ها است.

نقاشی یک کودک سرباز سابق در اوگاندا در سال 2002. هیئت بین المللی نجات در دوران حکمرانی گروه شبه نظامی ارتش مقاومت خدا در اوگاندا با بچه ها منطقه کار کرد.

سه نوع استرس وجود دارد. استرس مثبت چالشی شخصی است که فرد می تواند با آن کنار بیاید. این استرس بخشی از فرایند رشد سالم است. برای مثال، استرسی که یک کودک در روز اول با پرستار جدید خود دارد از این نوع است. استرس مثبت می تواند مثل آدرنالین مفید باشد، زیرا سبب می شود که شخص قبل از سخنرانی سریع تر فکر کند. استرس تحمل شدنی نوعی دیگر از استرس است که در شرایطی سخت تر از نوع اول پیش میاید.

مثلاً در زمان از دست دادن یا زخمی شدن شدید یکی از نزدیکان. روابط اجتماعی حمایت گرانه می تواند تا حدی از شخصی که دچار این استرس شده محافظت کند و به این ترتیب این استرس را تا اندازه ای مفید سازد. اما استرس نوع سوم یا استرس مخرب، موذی است و در غیاب روابط اجتماعی حمایت گرانه به وجود می آید. اگر کودک از حمایت محبت آمیز مراقب بزرگسال خود محروم باشد این استرس را در شرایط گوناگون - از خشونت خانگی گرفته تا گیر افتادن در فقر مالی - تجربه می کند.

اما استرس مخرب علاج ناپذیر نیست. استرس مخرب نوعی واکنش زیست شناختیِ سالم به مجموعه ای از شرایط ناسالم است. این واکنش مثبت از همان نوع واکنشی است که شخص را آماده مواجهه با خطر یا فرار از آن می کند. مغز با بدن ارتباط برقرار می کند و از طریق دستگاه عصبی پیام بجنگ یا بگریز را مخابره می کند. ضربان قلب و فشار خون مقداری بالا می رود و بدن آغاز به ترشح هورمون ضد استرس کورتیزول می کند.

هیئت بین المللی نجات در سال 2017 با بچه ها بی سرپرست در اردوگاه پناهندگان ازرق در اردن که بیش از یک میلیون پناهجوی سوری را پذیرفته حرف زد.

چارلز نلسون، استاد پزشکی بچه ها می گوید: وقتی که استرس طولانی می شود این واکنش ها به مرور بدن را می خورند. استرس در واقع بدن را به نوعی به حالت تعلیق درمی آورد تا بتواند تمام قوایش را برای رفع ابتدایی ترین نیاز ها و توقف عملیاتی که برای بقا در آن شرایط ضروری نیست به کار گیرد. این واکنش طیف وسیعی دارد، از مدیریت عملیات سطح بالا -محاسبات پیچیده و برنامه ریزی پیشاپیش- تا قابلیت همدردی. اگر کودک برای مدت طولانی زیر فشار استرس مخرب زندگی کند بدنش توان تحمل عملیات پیچیده را از دست می دهد. علاوه بر این، برای کودک سخت است که در آن شرایط احساسات خود را تنظیم کند.

استرس مخرب تأثیرات بلند مدتی دارد که بر رشد کودک تأثیر می گذارد، رشد قد و وزن آن ها را کند می کند و شکل بدن آن ها را به هم می ریزد. مطالعات نشان می دهد که بچه هایی که در خردسالی از والدین خود جدا شده اند و پرستار ثابتی که به آن ها عشق بورزد نداشته اند به مسائل مهمی در تواناییِ شناختی، عملکرد اجتماعی، سلامت روان و رشد مغز دچار شده اند. تجربه های منفی در کودکی احتمال بروز مسائلی مثل بیماری قلبی، دیابت، و اعتیاد را افزایش می دهد.

مگان لوپز، رئیس دفتر کنندگی هیئیت بین المللی نجات می گوید: با فرایند روبه افزایش درگیری افراد در فعالیت های جنایی روبه رو هستیم، چه به عنوان قربانی و چه به عنوان مجرم. وقتی شما به پفراینده های بچه های که با استرس مخرب بزرگ شده ا ند نگاه می کنید، شبیه به اعضای دارودسته های تبهکار در السالوادر هستند..

اما شکستن آن الگوها، مخصوصاً با کمک یک گروه حامی، کاملاً ممکن است. او می گوید: ما باید با نوجوانان کار و به آن ها کمک کنیم تا پارادایم های جایگزین بسازند. اما شاید بیشتر لازم است با بچه ها خردسال تر و والدینشان برای یادگیری شیوه های نوین والدگری کار کنیم.

در هندوراس و السالوادر استرس در چند نسل ادامه یافته است. این دو کشور موطن حدود دو هزار کودک مهاجر در پنج هزار کاروانی هستند که به طرف مرز مکزیک و آمریکا در حرکت اند. لوپز می گوید: زندگی والدین آن ها در جنگ، دیکتاتوری نظامی، طوفان، زلزله، و چرخه خشونت سپری شده است. به همین دلیل، مراقبت از بچه ها برای آن ها سخت است. برای پناهجو ها بسیار سخت است که آسیب های نامرئی و مداومی که آرامش و سلامت زندگی را به هم می ریزد ثابت کنند. اما این آسیب ها بسیار جدی است.

بین سال های 1991 و 2002، سیرالئون درگیر جنگ داخلی بود. 50 درصد از نیروی جنگی شورشیان و 25 درصد از سربازان حکومتی کودک بودند. کودک سربازان سابق به مراکز حمایتی هیئت بین المللی نجات انتقال یافتند، جایی که تجربیات شان را نقاشی کردند.

برای نشان دادن تأثیر اجتماعی گسترده آن چه بر سر یک نسل کامل یا کل یک جامعه درگیرِ استرس مخرب می آید هنوز تحقیقات کافی انجام نشده است. اما نلسون، که سال ها با بچه ها تنها مانده در رومانی کار کرده است، از انواع اثرات بلندمدت بر بچه ها کشور های دستخوش سال ها درگیری - مثل عراق، سوریه و افغانستان - ابراز نگرانی می کند. او می گوید: بچه ها احتمالاً با احساس تحسین، امید و کنجکاوی به دنیا می آیند، اما دریافت این حس ها از آن ها خیلی سخت نیست. تصور بزرگ شدن در فرهنگی عاری از امید و منابع زندگی را بکنید. در این نقاشی ها نشانه هایی از فهم این بچه ها از زندگی شان به چشم می خورد.

در هر حال، کمک به بچه های که از استرس مخرب رنج می برند بی فایده نیست. مطالعات نشان می دهد که بعضی از بچه ها طبیعتاً و تا حدودی به دلیل تفاوت های ژنتیکی انعطاف پذیرتر از سایرین هستند. اما نلسون می گوید ریشه انعطاف پذیری فقط در خود کودک نیست بلکه در محیط زندگی او هم هست. یعنی می توان آن را به روش های مختلف یافت و فعال کرد.

چپ:

بعد از بمبارانی که جان والدین و خواهرش را گرفت، هیبا (اسم֯ واقعی نیست)، دختر 16 ساله سوری با سه برادرش به اردن گریخت. بعد از سه ماه اقامت در محوطه محافظت از بچه ها هیئت بین المللی نجات، به پدربزرگ و مادربزرگش در امان (اردن) پیوست. او برای بیان احساسات خودش نقاشی می کند و درباره این نقاشی می گوید: چند روز قبل برادرم به من گفت که بمباران منجر به مرگ والدینمان را به خواب دیده. من او را در رختخواب وقتی خواب بمباران را می دید کشیدم. نقاشی را که نشانش دادم به من خندید و گفت خواب او این طوری نبوده و وحشتناک تر از چیزی است که من کشیده ام.

راست:

یک نقاشی بچه هاه از کامبوج در سال 1979 با عنوان: بابا نرو جنگ. در اواخر دهه 1970، هیئت بین المللی نجات برای دو میلیون پناهنده هندوچین- گریخته از ویتنام، کامبوج و لائوس - منابع مالی و امکانات اسکان مجدد فراهم کرد.

متخصصان معتقدند که آن چه برای بچه ها اهمیت دارد، داشتن مراقبی بزرگسال است که همیشه و درهمه حال مسئولیت آن ها را بپذیرد. بهترین حالت وجود پدر یا مادر است، اما یک مادربزرگ یا پدربزرگ، یک عمه یا عمو، یک معلم، یک پرستار یا افسر پلیس هم می تواند نقش حامی را در زندگی کودک بازی کند. به نظر لوپز، وجود یک مراقب، تأثیر استرس مخرب را تا 50 درصد کم می کند.

بعضی عقیده دارند که بچه ها مقاوم تر از بزرگسالان هستند، چون مغز آن ها انعطاف پذیرتر است: شیار ها و اتصالات مغز هنوز کاملاً تثبیت نشده اند و تغییر آن ها آسان تر است. (برای مثال، یادگیری یک زبان جدید برای بچه ها خیلی آسان تر از بزرگسالان است.) هر چند پشت سر گذاشتن سختی ها در کودکی ممکن است آسان تر باشد، اما درک بچه ها از زمان و آینده متفاوت است و شناسایی تهدید واقعی علیه زندگی و سلامت شان مشکل تر.

متخصصان می گویند به همین دلایل بچه ها به مداخله بلندمدت متخصصین حرفه ایِ سلامت روانی نیاز دارند. هم ساختن محیطی امن و مطمئن کردن کودک به امن بودن آن، و هم توجه به نیاز های والدین برای سلامت روانی مهم است. به نظر اسمیت، ما نمی توانیم از جنگ جلوگیری کنیم، اما می توانیم نگذاریم بسکمک از خشونت های خانگی اتفاق بیفتد. تکنیک های زیادی وجود دارد که به والدین در مقابله با استرس و توسل به خشونت کمک می کنند.

نقاشی کودکی در سیرالئون که حدود سال 2001 کشیده شده است.

رویکرد های مستدل علمی برای برخورد با نیاز های عمومی ، مثل بچه ها آواره یا شاهد خشونتی که علائمی نشان نمی دهند یا موارد خاص تر، بچه های که از پیامد های جدی تر رنج می برند وجود دارند. تکنیک های خودآگاهانه مثل نفس کشیدن از شکم و بازی های فکری مثل کمک به بچه ها برای تمرین مهارت های تمرکز، همه به بچه ها کمک کرده اند تا مهارت های تضعیف شده بر اثر استرس مخرب را تقویت کنند.

برنامه های کلان هیئت بین المللی نجات در کنگو، پاکستان و آفریقای غربی نشان دهنده تأثیری مثبت بر نتایج یادگیری بچه ها و رفتار اجتماعی-عاطفی آنهاست. لوپز می گوید: بدن شگفت آور است و همیشه می تواند آسیب ها را ترمیم کند.، اما بچه ها برای ترمیم اعتماد به نفس شان نیاز به حمایت دارند. به نظر او، همین نکته خطری ست که خانواده های جدا شده از هم را بیشتر تهدید می کند.

ترامپ در سیزده اکتبر تأیید کرد که دنبال روشی جدید برای جداسازی خانواده ها است، با این استدلال که این روشِ بازدارنده موثری علیه مهاجران غیرقانونی بوده است. او گفت: اگر آن ها بدانند که باید از هم جدا شوند، در این صورت نمی آیند.

دست اندرکاران کمک های بشردوستانه و تحلیلگران مخالف اند. آن ها می گویند تا زمانی که ریشه های خشونت نخشکد، افراد از گریز دست نمیکشند. لوپز می گوید: بچه های که راهشان را به سوی مرز می گشایند، در میهن شان تحت فشار استرس مخرب بوده اند. خانواده های آن ها این سفر را آغاز کرده اند، چون چاره دیگری نداشته اند.

او ادامه می دهد: تکه تکه کردن خانواده ها راه چاره نیست. دور کردن والدین یعنی حذف قوی ترین ابزاری که می تواند شرایط متفاوتی برای بچه ها ایجاد کند - و آن ابزار یعنی مراقبی که ثابت و آشنا است و به کودک عشق می ورزد.

طرحی از کامبوج در سال 1979 که زانا، دختر دوازده ساله، نامش را گذاشته است من در رنج به دنیا آمدم.

برگرفته از شبکه اجتماعی آسو - نشریه تایم

منبع: برترین ها