اصفهان چند تا چشمِ دیگر می خواهد؟

اصفهان چند تا چشمِ دیگر می خواهد؟

زهرا اسدی، کدام اتفاق مهم تر و تاسف برانگیزتر بود که بنشانیمش اولِ این دست نوشته؟ از جوسازی های مدیران سپاهان بر سر سهمیه بندی سکوها بگوییم که امنیت بازی نیمه نهایی را به خطر انداخت یا از کتک خوردن هواداری که می خواست با پرچم پرسپولیس برود توی استادیوم؟ توهین سیاوش یزدانی به شجاع خلیل زاده را کجای این مطلب بگنجانیم که از چشم کمیته اخلاق و کمیته انضباطی پنهان نماند؟

حالا البته چشم های دیگری هم هستند که نمی بینند دیگر. مثل چشم آن پسر 13 - 14 ساله ای که آمده بود فینالیست شدن تیم محبوبش را ببیند اما از این به بعد باید یک گوشه خانه بنشیند، گوشش را بچسباند به رادیو و فوتبال را برای خودش تصویر کند. راستی از سرباز احمدی چه خبر؟ همانی که یازده - دوازده سال پیش در یکی از همین میزبانی های سپاهان بینایی اش را از دست داد. هر دو چشمش را. قرار بود 20 روز بعد از بازی سپاهان و پرسپولیس در دهم دی ماه 86 کارت سرانجام خدمتش را بگیرد و برود پی زندگی اش. در فولادشهر اما چشم هایش را از او گرفتند. چشم هایی که کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال 70 میلیون تومان ناقابل روی آنها قیمت گذاشته بود اما نه تنها از این پول چیزی دست جوانک را نگرفت، بلکه هیچ محرومیتی هم شامل حال سپاهان نشد.

این بار هم دو نفر دیگر چشم هایشان را در اصفهان از دست دادند. در نقش دنیا که می گفتند امنیتش را حضور 90درصدی طرفداران سپاهان تامین خواهد نمود. یکی همان پسرک 13 - 14 ساله بود و دیگری، طرفداری که از هلند برای حمایت از پرسپولیس آمده بود و پیش از بازی زیر مشت و لگد طرفداران سپاهان دستش شکست و پس از بازی در حالی که چشم راست خود را از دست داده بود، با سر و صورت خونین به بیمارستان منتقل شد. به همین سادگی، همین قدر بی اهمیت.

عکس های آن طرفدار پرسپولیس را که رد خونین زنجیر روی کمرش نقش بسته بود کجای دل مان پنهان کنیم وقتی می خواهیم از فوتبال حرفه ای ایران حرف بزنیم؟ هر چند عادت نموده ایم به تماشای گاه و بیگاه این تصویرها. حرفه ای گری را اما هنوز یاد نگرفته ایم. حرفه ای گری هم نه، انسانیت را ای کاش آموخته بودیم که حرص مان را این طور روی جان انسان ها خالی نمی کردیم و هرگز نمی دیدیم صحنه ای را که طرفدار تیم بازنده برای کتک زدن مربی حریف به نشست خبری او حمله نموده اند.

آنوقت دیگر با ترس و لرز سراغ خبرها نمی رفتیم که ببینیم آیا این بار هم شیشه اتوبوس پرسپولیس را شکسته اند یا نه. این بار البته نه فقط اتوبوس پرسپولیس، بلکه اتومبیل های خبرنگاران هم از خشم تماشاگران آماتور فوتبال ایران در امان نماند. یکی را آتش زدند و چند تای دیگر را به روزی انداختند که اصلا قابل استفاده نبود. آنها کار به جایی رساندند که خبرنگاران و عکاسان تهرانی برای در امان ماندن جان شان با اتوبوس یگان ویژه از استادیوم خارج شدند.

حالا پرسش مان از کمیته اخلاق و کمیته انضباطی این است که از آن همه اتفاقی که ما فقط چند موردش را به چشم دیده ایم، چند تا را برایشان گزارش نموده اند؟ و سوال مهم تر اینکه اتفاقات نقش دنیا را قرار است از چه زاویه ای ببینند؟ آن چشم های از دست رفته، آن سر و تن های خونین و آن همه ناسزا چگونه پاسخ داده خواهند شد؟ آیا این بار هم کتک خورده ها مثل آن مامور نیروی انتظامی که یک ماه پیش در آزادی از سکوی تماشاگران سپاهان به پایین پرتاب و بعد هم فراموش شد، نادیده گرفته می شوند؟ آن چشم ها سرنوشت شان چه می گردد؟

این بار دیگر قصوری پذیرفتنی نیست چرا که حتی اگر یکی از اتفاقات استادیوم از چشم ناظران دور مانده باشد، دوربین های مداربسته ای که پیش از بازی به همین منظور نصب شد، همه چیز را ثبت نموده اند و فضای مجازی هم پر است از عکس ها و ویدیوهای کتک خوردن پرسپولیسی ها و تخریب اتومبیل های پلاک تهران که اجازه ورود به پارکینگ به آنها نداده بودند.

فوتبال ایران خیلی وقت است که عادت نموده به این خشونت های خون بار اما آیا فدراسیون و کمیته های همواره فعالش اراده ای دارند برای قطع کردن دست های آلوده ای که این خشونت ها را رقم می زنند؟ راستی اصفهان مگر چند تا چشم دیگر می خواهد که دست بکشد از این همه خشونت؟

11 - 670