به مناسبت روزها کرونایی ، تراژدی یعنی این؛ باور نمی کنم - وبلاگ آپلود

به گزارش وبلاگ آپلود، مهم نیست چه کسی در چه جایگاهی، در کجای این دنیا آماری در مورد کرونا یا هر چیز دیگری ما بدهد. موضوع این است که باور نمی کنیم و این یعنی تراژدی

وبلاگ آپلود- علی کدخدازاده :

انسان ها از تعلیق گریزانند. ما میل داریم قدم در یک جای ثابت بگذاریم حتی اگر امن نباشد. انسان ها می خواهند در وحله اول تکلیف خود را بدانند و بعد تصمیم بگیرند که چه بکنند. به قول مرحوم خسرو گلسرخی:

ثقل زمین کجاست

من در کجای دنیا ایستاده ام

با باری ز فریادهای خفته و خونین

ای سرزمین من !

من در کجای دنیا ایستاده ام؟

یک دانش آموز منتظر است تا تکلیف قبولی اش به صورت قطعی معین گردد. تا وقتی نتیجه را نگرفته در تعلیق است. وقتی نتیجه آمد، حتی اگر نشان از مردودی او باشد، از تعلیق درمی آید و می تواند برای خودش برنامه ریزی کند که مثلا چگونه به والدین اش بگوید، چطور با تبعات سخت این شکست روبرو گردد و مانند آن.

فردی که هنوز نتیجه خواستگاری یا ویزای سفرش را نگرفته، کسی که پاسخ آزمون استخدامی اش را نگرفته، متهمی که هنوز حکم اش را نگرفته، بیماری که نتیجه آزمایش اش را نگرفته و صدها مورد نظیر این، انسان را در تعلیق قرار می دهد و این تعلیق عذاب آور است.

ما وقتی به خبر صحیح و آمار درست می رسیم، از تعلیق خارج می شویم و به آرامش می رسیم. بعد از آن تصمیم می گیریم. حتی اگر خبر ناخوشایند باشد و تصمیم بعد از آن غلط هم باشد، شرایط روحی ما بدتر از زمانی نیست که خبر درست را نگرفته ایم.

جامعه ما مدت هاست که به خبرها و آمار با دیده شک نگاه می نماید. این موضوع در شرایط حاضر و در مورد کرونا تاثیر بدتری گذاشته است.

در جامعه ما بیش از اینکه خبر منتشر گردد شایعه منتشر می گردد و هنگامی که شایعه اصل باشد، قطعیت و ثبات در تصمیم گیری از بین می رود.

به گفته آل پورت و لئوپستمن، میزان رواج شایعه در جامعه تقریبا برابر است با حاصل ضرب اهمیت در ابهام موضوع. هر گاه ابهام موضوعی صفر و یا بی اهمیت باشد در واقع میزان شایعه صفر خواهد شد.

در مورد میزان اهمیت موضوع کرونا جای بحثی نیست. در مورد ابهام نیز می توان به مجموعه متفاوت و گاه متناقض اخبار و آمارهای رسانه ای شده توجه داشت. تاخیر در بیان واقعیت ها، غیر شفاف بودن در بیان آمارها و رخدادها، طی سال های متمادی باعث شده که امروز نوعی عدم باورپذیری به حرف ها و آمارها در جامعه موج بزند.

آنان که این شیوه را برگزیده بودند گمان می کردند از این طریق به جامعه آرامش می دهند اما واقعیت نشان داده است که خلاف این موضوع محقق شده است. آن پیروزی های ناشی از نگفتن، کم گفتن، دیرگفتن و ناشفاف گفتن شرایط امروز را رقم زده است. این رفتار را می توان به اصطلاح پیروزی پیروسی تشبیه کرد. طبق روایت تاریخ، پیروس در میانۀ نبرد با رومیان به یکی از معتمدان خود گفته بود: اگر در یک نبرد دیگر بر رومیان پیروز شویم، به طور کامل بازنده خواهیم بود. منظور وی آن بود که در نبرد آینده با روم آنقدر تلفات خواهند داد که عملا با شکست فرقی نمی نماید. به همین دلیل در تاریخ سیاسی دنیا تعبیر پیروزی پیروسی به معنای پیروزیِ همسنگ شکست است.

شرایط امروز جامعه در روبرو با کرونا چیزی است که گیدنز از آن با عنوان هرمنونیک بدگمانی نام می برد. با هر خبری به دیده شک نگاه می کنیم، فرقی نمی نماید شبکه شبکه بگوید یا یک شبکه ماهواره ای.

پیامدهای این شرایط دردسرسازتر از آن چیزی است که تصور می کنیم. یک نمونه آن، صف اتومبیل ها برای سفر به شمال است. گویی برای اینها به تعبیر دی آنجلیس، مرگ واقعیت اتفاق افتاده است.